KUP TERAZ

Laur
Jewgienij Wodołazkin

Ocena: 5 (3 głosów)

opis

Czarna śmierć zabijała miliony przez wieki. Jak ludzie radzili sobie z tą zarazą bez całej naszej ówczesnej technologii? Czy znachorzy umieli uśmierzyć ludzki ból i wygnać chorobę z ciała? Jak uczyli się rozpoznawać jej objawy? Poznajcie Arsenija, który od dzieciństwa uczył się jak pomagać ludziom, albowiem jego dziadek wyczuwał w nim coś niezwykłego. Coś, co przyniesie ludziom ulgę w potrzebie i uśmierzy ból. Czy się pomylił widząc w nim swojego następcę?

„Laur” to naturalistyczna powieść rosyjska, na której łamach poznajemy życie Arsenija od maleńkości do wieku starczego. Książka jest podzielona na duże rozdziały zwane księgami, których tytuły idealnie obrazują stan emocjonalny Arsenija. Oprócz tego każdy rozdział jest podzielony na podrozdziały, co pomaga w czytaniu powieści. W całej stylistyce raziła mnie jedna rzecz – dialogi nie były wyraźnie oddzielone od reszty tekstu, przez co czasami miałam mętlik w głowie, ale nie jest to aż tak rażące, aby ujmować całości fabuły.

Tak naprawdę emocjonalna strona tej książki jest najważniejsza, jak również ukazanie społeczeństwa, którego zwyczaje różnią się trochę od naszych. Widzimy samotność Aleksieja, z której odrobinę ratują go rozmowy z Ustiną. Możemy dostrzec, jak bardzo jest potrzebny innym i jak wiele umie zaoferować, nie oczekując nic w zamian. Można rzec – medyk z powołaniem, ale takim prawdziwym, skrajnie innym niż nasze, w którym nie wystarczy za usługę medyczną zapłacić chlebkiem. Warto sobie przypomnieć, jak kiedyś doceniano życie i najprostsze jego aspekty.

Jewgienij Wodołazkin w „Laurze” powraca do pięknego stylu literatury, w którym na ledwie 340 stronach można ukazać rozwój ludzkiego życia, dogłębnie analizując targające nim emocje i cel, który mu przyświeca. Czytając „Laura” możemy wczuć się w naszego Arsenija, poczuć jego ból, tęsknotę, izolację, a wreszcie radość, oddanie i całkowitą ofiarę dla wyższego dobra. Jesteśmy obserwatorem w chatce jego dziadka, gdy ten uczy go podstaw zielarstwa i przekazuje mu swoją wiedzę o tym, jak leczyć ludzi. Emocji, które budzi w Czytelniku ta książka, dawno nie miałam okazji czuć tak dogłębnie. Absolutnie nie dziwi porównywanie Jewgienija do Umberto Eco, a jedna z najwyższych nagród rosyjskich „Wielka Księga” została mu przyznana jak najsłuszniej.

Udajcie się zatem w podróż z Arsenijem, Laurem, Medykiem do dawnej Rosji, w której dżuma harcuje w najlepsze i ludzie cieszą się prostymi sprawami. Do świata, w którym znachor był kimś najistotniejszym w wiosce i kimś najbardziej zaufanym. Oddalcie się od doczesnych spraw, których materializm czasem powala nasze portfele. Pozwólcie Arsenijowi pokazać Wam, że nie ma nic ważniejszego od drugiego człowieka.