Musimy porozmawiać o Kevinie (wydanie II)
Lionel Shriver

Ocena: 5.09 (11 głosów)

opis

,,- Macierzyństwo - podsumowałam wtedy w parku - to jest właśnie obcy kraj". Tytułowy Kevin to potwór, łajdak, łotr, nikczemnik, obrzydliwiec, parszywiec, plugawiec, drań, bezecnik, czarny charakter, niegodziwiec, potwór, barbarzyńca, bestia w ludzkim ciele, brutal, degenerat*. Jego dokładnego opisu należy szukać w słowniku pod hasłem ,,szatański pomiot" lub ,,diabelskie nasienie". A przynajmniej taką wizję swojego syna serwuje nam Eva Khatchadourian - autorka książek turystycznych, żona i, co najważniejsze, matka. ,,Musimy porozmawiać o Kevinie" to idealny przykład książki z narratorem nie do końca wiarygodnym, zdającym się zmieniać opis wydarzeń w zależności od subiektywnych odczuć. Pisana w epistolarnej formie powieść pozwala nam zajrzeć w głąb umysłu matki głównego bohatera dzięki listom, które pisze do swojego męża w półtora roku po tragedii. Eva w żaden sposób nie cenzuruje swoich myśli, a jej długie wywody przyjmują formę istnego strumienia świadomości. Niektórych taka forma może odrzucić lub zwyczajnie znużyć, jednak mnie całkiem przypadła do gustu. Jeśli ktoś szuka książki z pędzącą na łeb, na szyję akcją i mnogością wątków, to może się srogo rozczarować. Powieść toczy się wolnym tempem, brak tu zaskoczeń i niesamowitych zwrotów fabularnych. Jej największą zaletą jest fakt, że stanowi solidne studium psychologiczne osoby po traumatycznych przeżyciach. ,,Z mojego doświadczenia wiem, że ludzie pozostawieni sami sobie osiągną jedną z dwóch rzeczy: nic więcej lub nic dobrego". Od pierwszych chwil życia Kevina, jego matka widziała w nim wcielenie diabła. Z perspektywy jej narracji Kevin wydaje się postacią złą do szpiku kości - tak przebrzydłą, że aż groteskową. Ona sama stara się tłumaczyć przed sobą swoje działania, jednak nie zmienia to faktu, że jawi się nam jako niezbyt dobra matka skrywająca uczucia pod grubą warstwą emocjonalnego chłodu. Czy to właśnie ten chłód; to zimne, bezwzględne podejście do macierzyństwa doprowadziły do eskalacji piętrzących się w chłopcu emocji i do ich wybuchu? Książka jest zapisem myśli zagubionej kobiety, która stara się zrozumieć, co doprowadziło do tragedii, która na zawsze zmieniła jej życie. Poddaje dokładnej analizie szereg zdarzeń z dzieciństwa syna i próbuje rozstrzygnąć, dlaczego zdecydował się on zabić. I, co jest bardzo znaczące, odpowiedzi tej nigdy nie otrzymuje. Od początku znamy zakończenie, do którego książka powoli zmierza, a tego, czego nie powiedziano o nim wprost, dało się z łatwością domyślić. Nie było żadnych zaskoczeń i z tego powodu przez finał powinnam przejść bez żadnych emocji. A jednak. Autorce zdecydowanie udało się je wzbudzić, i to w ilościach bynajmniej nie śladowych. Nie mam pojęcia, co takiego dokładnie tkwi w finale, ale wiem, że sprawiło to, iż pozostawił mnie w osłupieniu i z wilgotnymi oczami. I chociażby dlatego z czystym sumieniem jestem w stanie polecić tę książkę - przynajmniej miłośnikom emocjonalnego masochizmu. *Źródło synonimów - synonim.net.