Tajemnice królów
Viktoria Gische

Starożytny Egipt nie jest jeszcze, aż tak wyeksploatowanym tłem powieści historycznej, jak np. tudorowska Anglia. A przecież jest niemniej fascynujący. Poprzez odległość czasową jawi się jako zupełnie inny wymiar, choć żyjący wtedy ludzie nie różnili się tak bardzo od współczesnych, co pokazała w swojej najnowszej książce Viktoria Gische.

Podtytuł „Tajemnic królów” – „W służbie króla. Na tropie zaginionej księżniczki” – sugeruje kierunek, w jakim podąży fabuła. I oczywiście, główny bohater uda się na poszukiwania zguby, ale będzie to tylko wątek poboczny, raczej pretekst, dzięki któremu Gische może opowiedzieć historię o zwykłych ludziach w niezwykłych czasach i niecodziennych sytuacjach.

Fenomenalny początek powieści wprowadza czytelnika w klimat starożytnego Egiptu. Śledzimy zmiany następujące w pałacu, pretensje do tronu, krótkie żywota kolejnych koronowanych. Gische nakreśliła polityczno-społeczną sytuację, pozwoliła zrozumieć mechanizmy ówczesnej władzy, zwyczaje, wierzenia itp. W ten sposób pokazała silną Hatszepsut, przekonaną o swojej boskości, dla której stawiano świątynie, by podkreślić jej doskonałość. Wzmianka o śmierci króla Echnatona, krótkie panowanie jego syna, Tutanchamona, bunt i wreszcie dojście Aja do władzy są wstępem do opowieści o czasach rządów ostatniego faraona XVIII dynastii – Horemheba. Mniej więcej od tego momentu akcja spowalnia i zaczynamy poznawać bohaterów.

Dzięki pomocy Shardana, żołnierza i zbiega więziennego, do nowego władcy przybywa narzeczona, hetycka księżniczka. Z wdzięczności Horemheb mianuje bohatera osobistym strażnikiem przyszłej królowej oraz powierza mu – jako zaufanemu – misję odnalezienia wdowy po Tutanchamonie. Sprawując służbę Shardan zakochuje się w Poeni, damie dworu, ale swoją miłość przyjdzie mu udowodnić w dramatycznych okolicznościach.

Gische ukazała okrutny świat, w którym nikt nie jest bezpieczny. Kto dzierży władzę jest panem życia i śmierci, ale też to właśnie on szczególnie musi się mieć na baczności, bo – jak udowodniła historia – król ma zawsze najwięcej wrogów, zwłaszcza wśród przyjaciół. I w „Tajemnicach…” to się potwierdza – ten, kto podaje się za życzliwego, zdobywa zaufanie i zarazem okazuje się pierwszym do wbicia sztyletu. Czytelnik porusza się w dusznych przestrzeniach, śledzi wyrafinowane gry bohaterów, (podwójne) zdrady, zemsty, ale znajdzie się tu też miejsce na przyjaźń, namiętność i dobro. Pisarka zarysowała przekrój Czarnej Ziemi – od bytowania rolników na polach, przez służbę najemników, aż po władzę królewską.

Autorka stawia również pytania o ludzką naturę łaknącą sukcesów – o to gdzie leży granica między ambicją a chciwością? Jak wielką siłę ma poczucie krzywdy, które prowadzi do zemsty na ukochanych osobach? I do czego zdolny jest człowiek, gdy czuje się zagrożony?

Starożytny Egipt poznajemy poprzez działanie bohaterów – zwyczaje, tradycja, religia. Gische nie edukuje odbiorcy na siłę, nie czyni uczniem. Wszelkie pojawiające się informacje dotyczące historii służą fabule. Sprawnie napisana powieść w zasadzie sama się czyta. W niezwykłych okolicznościach dzieją się ciekawe zdarzenia, brakuje tylko bohaterów, którzy by zachwycali, wywoływali emocje, zaprosili do współdziałania. Autorka potraktowała postacie trochę jak kolejny element dekoracji – są jednowymiarowi i niezbyt ciekawi. Chociaż kilkakrotnie można zauważyć próbę pogłębienia tych portretów (np. wspomnienia z dzieciństwa Shardana i Kyrene).

„Tajemnice…” wypełnią wolny wieczór chwilą przyjemności z lekkiej i niezobowiązującej (choć inspirującej do szukania książek o podobnej tematyce) lektury, ale pozostawią niedosyt.