Recenzja książki: Toksyczne

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Seria książek Sary Shepard zdaje się nie mieć końca. Kiedy w czternastym tomie oficjalnie wyszło na jaw, że bezwzględnym „A” jest Alison DiLaurentis, która – jak słusznie cztery przyjaciółki: Aria, Spencer, Hanna i Emily podejrzewały – nie działała sama, ale korzystała z pomocy wspólnika, można było zakładać, że seria Pretty Little Liars zostanie ostatecznie zamknięta. To jednak nie koniec przerażających przygód nastolatek. Na rynku pojawił się już kolejny, piętnasty – nadal nie ostatni! – tom cyklu. Czym teraz zaskoczy swoich czytelników Sara Shepard? Nowości jest niewiele, za to śmierć zbiera żniwo tak obfite, jak jeszcze w żadnej dotąd części serii.

Tym, co od razu przykuje uwagę czytelnika, nim jeszcze zagłębi się on w lekturze książki, jest wyraźna zmiana kolorystyki okładki. Dotychczas dominowały czerwienie przypominające krew ofiar „A”. Tom piętnasty wyróżnia tytułowa „toksyczna” zieleń. Tak drastyczna zmiana w estetyce okładki jest tylko potwierdzeniem wyraźnych zmian, jakie nastąpiły w fabule. Po czternastu tomach czytelnik wraz z czterema nastolatkami z Rosewood wreszcie poznaje tożsamość prawdziwego „A”. Taki zwrot akcji sprawia, że Aria, Emily, Hanna i Spencer teoretycznie nie będą już biegały na oślep w poszukiwaniu dowodów i nie będą główkowały już nad tym, kto jest ich prześladowcą. Sprawy bowiem przybrały zupełnie nowy obrót. Wiemy już, kto tak bardzo nienawidzi swoich ofiar. Nie wiemy tylko, co knuje i kiedy uderzy. 

Tom piętnasty pod względem konstrukcji fabuły i pojawienia się kilku drugo-, a nawet trzecioplanowych trupów przypominać ma typowy kryminał. Jednak na tym „kryminalne” ambicje się kończą. Aria, Spencer, Hanna i Emily wciąż popełniają te same błędy. Kiedy los się do nich uśmiecha, ślepo wierzą w to, że właśnie wszystko zaczyna iść ku dobremu. Kiedy poznają nowych ludzi – czy to za pośrednictwem strony internetowej, czy też na planie filmowym – bezgranicznie im ufają i powierzają im najskrytsze sekrety. Jak nietrudno się domyślić, los szybko się odwraca i nasze bohaterki, jak zwykle zresztą, muszą ratować się przed intrygami „A”.

Aria, Spencer, Hanna i Emily są już pełnoletnie, a – co za tym idzie – chcą, by traktowano je jak osoby dorosłe. Dziewczyny podjęły właśnie decyzje dotyczące przyszłości – wybrały uczelnie bądź też znalazły pracę. Wszystko wydaje się iść ku lepszemu. Wspólnik Alison został zamknięty w więzieniu, przyznawszy się uprzednio do wszystkich przestępstw i zabójstw, które skądinąd stanowiły dzieło Alison. Dziewczyny wiedzą jednak, że dopóki ich prześladowczyni nie zostanie schwytana, dopóty nie będą spały spokojnie. Ich najgorsze przeczucia spełniają się, gdy na progu domu Emily zjawia się policja i dziewczynom zostają postawione poważne zarzuty…

Toksyczne. Pretty Little Liars czyta się przyjemnie, błyskawicznie i z niesłabnącym dreszczykiem emocji. I chociaż cztery nastolatki z Rosewood nie mają więcej ani rozsądku, ani wyobraźni niż w pierwszych tomach serii, choć wciąż popełniają ten same błędy i wikłają się w te same intrygi „A.”, to ciekawość czytelnika odnośnie do wyniku ostatecznej konfrontacji dziewczyn z ich prześladowcą bierze górę i nie pozwala odłożyć kolejnych części cyklu na bok. Nadal przecież nie wiemy, czy „A.” zapłaci za wyrządzone krzywdy, czy też - jak zwykle - wszystko ujdzie jej płazem.