Recenzja książki: Zezia i Giler

Recenzuje: Anna Grzyb

Agnieszkę Chylińską większość Polaków poznała za sprawą zespołu O.N.A. Pewnie do dziś kojarzy się ją z muzyką rockową, ostrą, jako zbuntowana dziewczyna, która bardzo często szybciej mówi niż myśli, przez co zdarzają jej się wpadki i wyrywają wulgaryzmy. Cóż, przez ostatnie lata piosenkarka mocno się zmieniła. Dziś jej image jest bardziej kobiecy, Chylińska została matką, złagodniała. Jej książka pasuje zdecydowanie bardziej do nowego wizerunku artystki, choć to prawdziwa gratka dla wszystkich fanów Chylińskiej.

Zezia i Giler to książka niezwykła, skierowana do młodego czytelnika, a jednocześnie napisana tak, by i dorosły nie nudził się przy jej lekturze i z przyjemnością przeczytał całość. Jak na lekturę reagują dzieci? Cóż, moja dwuletnia córka, Zuzia, najbardziej zainteresowała się tatuażami z bohaterami książki, które są dodatkiem do publikacji i ciekawym sposobem promocji. Pięcioletni Miś zastanawiał się, dlaczego chłopiec ma na imię Giler, a nie jakoś po polsku! Na szczęście jego ciekawość szybciutko została zaspokojona przez autorkę na kolejnych stronach książeczki. Najbardziej samą lekturą zainteresowana była 11-letnia Groszek. I, oczywiście, ja. Często wspólnie się śmiałyśmy, choć znaleźć można w tej książce również momenty wzruszające i smutne. Autorka wiele rzeczy pozostawia niedopowiedzianych, co jedynie dodaje uroku całej historii. 

Zezia i Giler to książka zabawna, napisana przystępnym językiem. Autorka jawi się jako osoba bacznie obserwująca otaczający ją świat i potrafiąca go opisać w sposób interesujący. Za sprawą książki osoby dorosłe mogą łatwo się przekonać, jak świetnymi obserwatorami są dzieci, które czasem wiedzą więcej na temat naszych relacji w domu, niż sami jesteśmy w stanie zrozumieć. Agnieszka Chylińska lekko i bez narzucającego się dydaktyzmu pokazuje, że nie wszyscy są tacy sami, uczy tolerancji i szacunku do drugiego człowieka. Po zakończeniu lektury wprost chce się sięgnąć po jej kontynuację, która - być może - powstanie. 

Recenzja pochodzi z blogu asymaka.blog.interia.pl