Recenzja książki: Pamięć na zawołanie

Recenzuje: mrowka

W dzisiejszym świecie coraz częściej brakuje ludziom czasu na przeładowywanie pamięci informacjami – drobiazgów do zarejestrowania jest mnóstwo. Jednocześnie triumfy święci kreatywne uczenie się – odejście od tradycyjnych metod wkuwania na rzecz rozmaitych mnemotechnik i podpowiedzi, które sprawiają, że nauka staje się łatwa i przyjemna. Jednak zanim taka się stanie, trzeba przekonać się do sensowności i skuteczności ćwiczeń i technik pamięciowych, by w ogóle chcieć podjąć wysiłki, prowadzące do wykorzystywania możliwości umysłu.

W dziedzinie kreatywnego uczenia się Tony Buzan jest specjalistą najwyższej klasy: to nazwisko, z którym zetknie się każdy, kto zainteresuje się oryginalnymi sposobami na zwiększenie „chłonności” umysłu. Ale tom „Pamięć na zawołanie” tego właśnie autora powinien być kierowany do odbiorców świadomych i orientujących się w zawiłościach szybkiej nauki – przypuszczam, że nowicjuszy ów tom zniechęci, a może i zirytuje. Co uderza w tej publikacji to ogromna liczba ćwiczeń, po każdym rozdziale pojawia się mnóstwo żmudnych przecież zadań dla odbiorców – wszystko to testy na zapamiętywanie: twarzy, nazwisk, numerów telefonów, kart, przypadkowych ciągów liczb. Nie da się książki „Pamięć na zawołanie zwyczajnie przekartkować, żeby zapoznać się z „szybkimi” technikami, potrzeba więc do lektury czasu, cierpliwości i determinacji.

Tony Buzan zmusza czytelników do podążania za nim – w przeciwnym razie nie ma szans na robienie postępów. Trudno też wybiórczo przyswajać różne metody – taka postawa grozi niezrozumieniem trudniejszych mechanizmów. Z czasem, gdy Buzan dochodzi do technik zakładkowych, rodzi się sprzeciw: autor obiecuje bowiem sukces pod warunkiem, że… zapamięta się całe tabele liczb. Prawdopodobnie nawet mechaniczne zapamiętanie tego schematu wpłynęłoby pozytywnie na pamięć, nieprzywykłą do tego typu wyzwań – lecz Buzan przekonuje, że jego metoda ma sens.

Opis tej metody wydaje się bardzo skomplikowany – dlatego pisałam, że to książka dla cierpliwych – jeśli ktoś jednak bardzo chce poprawić działanie swojej pamięci, może propozycję Buzana wypróbować. Reguły marketingu nakazują, by znaleźć jak najwięcej grup odbiorców, do których produkt (książka) ma być kierowany. I Tony Buzan to właśnie czyni, wskazując różne obszary zawodów, w których dobra pamięć się przydaje – nie tylko aktorzy czy nauczyciele (i oczywiście uczniowie) potrzebują wytrenowanej pamięci, nawet ktoś, kto chciałby stać się duszą towarzystwa przez opowiadanie dowcipów, powinien korzystać z tego typu metod. Jasne, że upraszcza tu Buzan rzeczywistość – ale czyni to dość przekonująco.