Recenzja książki: Tylko nie gotujcie Kopciuszka

Recenzuje: mrowka

Francesca Simon wzięła się na sposób i każdą książkę może teraz powiązać z Koszmarnym Karolkiem, bohaterem swojej najpopularniejszej serii historyjek dla dzieci. Podtytuł szczupłego tomiku „Tylko nie gotujcie Kopciuszka” to „lektura szkolna Koszmarnego Karolka”. Jakżeby inaczej, chwyt marketingowy jak się patrzy. Powiem tak: i bez odwołań do znanego bohatera ta książeczka by się obroniła. Zabawna fabuła, wartka akcja i intertekstualność – to trzy podstawowe jej zalety.

W szkole są dwie klasy: młodszą uczy Pani Dobra Wróżka. Pani Zła Wróżka zajmuje się klasą starszaków. Uczniami zaś są tu… bohaterowie ze znanych baśni – Czerwony Kapturek, Świnki Trzy, Kopciuszek czy Śpiąca Królewna – ci zgłębiają wiedzę u Pani Dobrej Wróżki, ich oponenci z bajek w tym samym czasie trenują złe zachowania. Pod okiem czujnej nauczycielki biją się, kłócą i nie zamierzają poznawać rachunków, choć ta akurat umiejętność mogłaby się im w życiu przydać. Pilni w łobuzerce uczniowie Pani Złej Wróżki mają jasno określony cel: będą chcieli pożreć młodszą grzeczną i niesprawiającą problemów klasę, póki co wprawiają się w zachowaniach agresywnych i złośliwych. Pytanie, czy Pani Złej Wróżce uda się utrzymać w ryzach tak groźne skupisko najgorszych postaci z bajek i czy ktoś uratuje młodszą klasę przed pożarciem…

Książka jest krótka i wykorzystuje dość prosty, jednowymiarowy pomysł: siłą rzeczy nie może mieć zbyt skomplikowanej akcji: kolejne punkty pomysłu wypełnia Francesca Simon niewielkimi opowiadaniami-relacjami, dynamicznymi i śmiesznymi. Nie musi przedstawiać bohaterów wydarzeń, zresztą nie należy do autorek biegłych w opisach wprowadzanych postaci – w związku z tym sięganie po znane dzieciom na całym świecie motywy znacznie upraszcza cały proces prezentowania bajkowych tworów. Trochę problemów mogą polskim odbiorcom sprawiać na przykład Troll czy Złotowłosa, ale że to postacie dalszoplanowe, nie ma to większego znaczenia dla lektury. Dynamizm książki podkreślają jeszcze znane z serii o Karolku rysunki Tony’ego Rossa: wychudzone (kościste?) rozciągnięte sylwetki baśniowych istot w niczym nie przypominają cukierkowych obrazków rodem z wytwórni Walta Disneya, pasują za to do treści tej historyjki.

Jest Francesca Simon zabawna, choć czerpie z motywów dość wyeksploatowanych: potrafi jednak nadać im nową jakość, tak, by zainteresować dzieci. Jednoczy krainę bajek i baśni, traktując wszystkie popularne opowieści jako relację z pewnego, istniejącego równolegle, świata. W ten sposób wydaje się bardzo odkrywcza – mimo wtórności i wykorzystania intertekstualnych odniesień jako kanwy dla swojej opowieści. Inteligentnie zestawia kolejne osobistości znane z kart książek, kształtując na nowo ich charaktery i zachowania – to ożywcze i przy tym humorystyczne. Po bajkę mogą sięgnąć nie tylko wielbiciele Koszmarnego Karolka (o którym w samej książce nie ma mowy), ale te dzieci, które znają już wszystkie popularne baśniowe historie i będą umiały pojąć sens międzytekstowej gry. Myślę, że nadaje się ta książka jako opowieść dla ośmiolatków.