Pieśń drzewa IV - wiersz

Cisza słonecznej łąki na niej zabawa,

A msza późna horyzont wolno wykrawa.

Nic nie zważa na wiatr, co oczy zamglawa

Wzrusza lepkie oczy jesienna kurzawa.

Magnoli blask przybledł z wiekiem jak jej kwiat.

Zwolnij przy niej i tak, by objąć słodyczy smak.

Dłoni młódki nic przy tem, oczy kryją wspak.

Broni ci nektaru tylko czas i ptaków krak.

Staw masz martwy w tak bliskiej okolicy,

Sław czystość obrazu, który niczym z miednicy.

Traf może cię tu przygna, gdy blisko od przecznicy,

Traw urokliwość zjedna, mamiąc mgłę przezroczy.

Dechy niczym serpenta owijają gałęzie,

Śmiechy ucichły, a innych już nie będzie

Krechy śmierci grubą linią znaczą skronie,

Klechy poczekają, na pana w koronie.

"Więc słuchajże mnie piękny chłopcze.

Widzisz że róże, gdzie słońca obręcze,

Służą naturze, wygrzewając igieł chaszcze.

Nuże, że nie maszże humoru na rozwaru paszcze,

Bo w chórze emocyji mam tylko hulaszcze,

Smutne dodatkiem na wstępie zaznaczę.

Nie czekamże więcej już, aż smutne tatuaże,

Na twej duszy zgrozą wyparzę.

Byłaże jedna z wieskiej okolicy,

Istna cud dźwięczna dziołcha,

Rodem ze stolicy.

Przy powietrzu pełnym, wiosny zapachach,

Niczym kania dżdżu, chciała poznać chłopaka.

Niemaże w łaknień żarze niczego czarnego w snach,

Bo głupie ciągnie, gdzie większa draka,

Szczególnie ta sercowa,

To jakieś ludzkie uwarunkowanie.

Osnowa była jasna,

A i tak takie pragnie, aż jaka nowość się stanie.

Małgosia się zwała, była piękna krasawica,

Wydatna jej pierś, oczy świetlne jak mgławica.

Włosy kasztanowe i gładziutka tchawica.

Na brylantów miarę, czy inne precjoza.

No miałżeby chłop majętny wracać do czego !

Rozsiąść się w czym, nie uciekać do innego.

Skarbu jak miód lepkiego, też jak cud jasnego.

Michaś to był cel młódki, zdjętej ledwo z mamy cyca.

Aże daleki miał wzrok celował wysoko, i tylko nabzdyczał,

Wioskowe dziołchy, co ojca skaraniem.

Jak tu chlopca na wiosce, do krów tycia,

Ostawić i nie puścić, choćby rzeki był zalew ?

Karolcia była Gosi miła i każdym zdaniem,

Potykały się by Michałka uzbroić w wybranie.

Chłop był psotnik, a hormony biły.

Nie starczyło mu już słów,

Gdy kobiece tony w ich trzewa zabiły.

Więc Karolcię zgarnął, gdyż bliższa mu była,

Na sianie, w kogutów tonie, tak ją pokryła,

Chłopca siła, co zmleczyła jej skronie.

Gosia honorna wydała się sprawa,

A że nie mogła go ująć jej żadna przewaga,

Szkliwem zmęczyła skórę, oddając ducha nad stawem,

Aż wyrosłe te róże, obleczone zgubnym żalem."