Kałuża - wiersz

Nie powiem już, jak niezauważalnie wstaje dzień,

kiedy sklejone powieki niedowierzają.

Nie zdradzę, jak ogłusza równe tik-tak

w przeraźliwie samotnym pokoju.

Odmierzam kolejne krople deszczu,

które rozbijają się o wystające kamienie.

Siostry niewinne – milczą cierpliwie.

Mnie mówić nauczono.

Życie krzyczeć zaś nauczyło.

To nic nie zmieni.

Już niedługo dzieci skakać będą

w niepowstrzymanych łez kałuże.

26.06.2017 r. (godz. 12:35)