Podolanka - wiersz

Pod nieboskłonem utkanym z pieczęci od duszy,

Z niedowierzaniem, z którym dzieci nadstawiają uszy,

Pobyłem z tym czymś co wyrównuję fale,

Dusi języki płomieni swym karzącym skinienim,

Osmala twarze czyste, prostym życiem wsi,

Z cnotą, przed którą i Zły się ukorzy.

Z bóstwem Cierpliwości bez zgrozy.

Odrywana kora chrupiącym bólem swego matecznika,

Zbrązowiałą czystość odsłoniła.

Jak ja mojego kruka,

Co swym rojem spuszczonych piór i gamą nicości bzyka,

Uwypukla jedność z pustką przeszłych wyborów.

Te sprzed lat mają tę specyfikę,

Że raniąc żądłem dały bezświetlne postrzeganie.

Przymknięte powieki z przygryzoną wargą,

Pozwoliły grać powietrzu i dzieciom drzew,

Głoszących ludzkie dzieje.

„Ów mopanek w przyziemnościach rozpuszczon.

A te kosmate całe.

Przewiązują biołogłowy z pobliskich chat,

Na latające zwierciadła i hiperbole przewrócone.

Tynż żar, wiedzie takoż gałąźi człowiecze,

Co sznurować się wolą bez przerw.

Szumiąc formułami i grają ze niem,

Gdyż dla męża jak teraz tak drzewiej,

Kresem szumów rozkładzionych na dwa,

Jest owóż „spełnienie” bab, dla n-ego ukoronowanie”

Jednak głowa oparta o drzewa brzeg,

Nie dęła w siebie nic znaczone przez żywiołowy ruch,                                                                      

Bo pneuma Cierpliwości znowu głaszczę oddech.

Tak czekać chcę w nadziei do 22 swej zimy,

Póki lód,

Nie wyziębi ducha,

Który wciąż skierowany na podlaski cud.