zimie - wiersz

nienawidzę cię biała za ten dreszcz na plecach

wprawdzie piękna zza okna w sukni szytej chłodem

lodowym pocałunkiem do siebie zniechęcasz

wolę wąchać perfumy okraszone potem

lecą strojne cekiny welon się rozpada

unosisz je wokoło żeby świat zatrzepać

monotonią nie zgasisz barw kwietnego lata

przez oziębłą wytworność garnę się do pieca

uwielbiam twoje siostry są bardziej gorące

z tobą nie można w rzece bo ją zetniesz lodem

jesteś zdolna kochanka zamrozić na łące

lubię wiosnę i jesień za płochą swawolę

falbankę upaprałaś w brąz barwnego błota

śnieżna damo zabieraj utytłaną suknię

uciesz się na odchodnym zimnym soplem z nosa

leć prószyć nad Saharą nie romansuj z grudniem