Struktura - wiersz

W duszy pełnej wątpliwości krzyczę szeptem.

Utajony sam na sam z największym wrogiem.

Nie wzruszy refleks słowa, idą myśli obiegiem.

Zeskrobany do szału, co mży pustki ogniem.

Przestrzeń dla kresu swego przesuwania losu.

Dławiony w ujętej chwili przerażenia.

Kamień dla mej duszy -- lekkiej cząstki kosmosu.

Zjednany trwaniem cierpiącego kołysania.

Balast z konsekwencji złych wyborów ciąży.

Ciche stąpanie po krach ku wiecznej zmarzlinie.

Zgrany przez chłód inercji, dumnie duch mój krąży,

Nad martwym w spazmach ciałem, w smutku kotlinie.

Wygrałem z sobą największą z walk.

O duszy niepodległość.

O trwania zwykły smak.