Upadły zmęczone wierze z czerwonej bryły... - wiersz

Upadły zmęczone wierze z czerwonej bryły,
Na bruk, w kałużę, mieszając się z potem,
Zamurowały ręce, te życiodajne łódzkie żyły,
Asfaltem, betonem, pracując sierpem i młotem.

I gdy ucichły melodie prężnej manufaktury,
Pękając sprężyną w zepsutej katarynce,
Nad miastem zawisły ciężarne ciszą chmury,
Śląc w kroplach deszczu pogrzebowe wieńce.

A ja nie tęsknię, a ja nie płaczę,
Nie żal mi fabryk i tych kominów
I nie wiem naprawdę - niby, za czym?
Szlochać uparcie do martwych Stalinów.