Tristis - wiersz

Ten dzień, co życie załamał mi całkiem,

Połamał serce, zatrzymał myśli.

Wypuścił z umysłu to nowe uczucie,

Miłość bezwzględnie przejęła me ciało.

Zadawała cierpienie, gdy nie było Cię obok,

A Ciebie nie było, więc stale bolało.

Głuchy na me prośby, obojętny wśród błagań,

Nie słyszałeś zalanej łzami desperacji.

Odwrócony plecami, z zamkniętymi oczami,

Zabijałeś pomału zakochane serce.

Widmo bólu mi życie w koszmar zamieniło,

Oczy jezior taflą lśniły mi latami.

A cierpienie mi głowę z żalu rozsadzało -

Nieszczęśliwa, uparta, bezsilna kobieta.

Zapatrzona w niebyt, zatonęłam w marzeniach,

Nigdy nie spełnionych, choć w pełni odkrytych.

Żywionych nadzieją, pojonych pragnieniem,

Zginęły wciąż wierząc w swoje powodzenie.