miedzianowłosa - wiersz

                     mojej żonie

gdy głową ruszy wiatr po zbożu goni

miedziana rozkosz kapiąca puklami

słońca eksplozja gdy się nocy skłoni

jak kolor miodu zbierany plastrami

mgła bursztynowa co twarz ci okala

płomykόw ognia figlarna zachęta

gdy się wyschniętą gałązkę zapala

jak złota szata złotą spinką spięta

całe bogactwo kolorόw jesieni

ktόra aleją idzie kasztanową

rόżne odcienie słonecznej czerwieni

rozfalowanie falą atłasową