Miłość na emigracji - Nadzieja rodzi nadzieję - wiersz

zlizałem już liczby z tarczy zegarka

dostawszy się do wskazówek zakręciłem

jak ruletką z nadzieją wylosowania czerwonego

koloru spalonej nadziei i kiełkowania kolejnej

ubliżałem miesiącom by minęły szybko

pielęgnowałem doniczkę która z czasem

pękła pod naporem korzeni – jesteśmy ugruntowani

zagryzając wskazówką płynne chwile

rozłożyłem skrzydła upadłych motyli

ożywione kolory wzbiły się

na wysokość palca wszechmogącego

z popiołu powstałem by się otrzepać

zrzucić śmiertelne brzemię człowieka

pozostać choć raz w wiecznej pamięci