Lament nad światem i własnym siedzeniem - wiersz

uległością naleśnika

zwijam usta

wypracowałam w sobie

tę ciszę

świat spadł mi na głowę

swoją ułomnością

z hukiem

głowa tkwi w piasku

nieobyczajnie

wypięty tyłek

raz za razem

kopie zamaszyście

przyjacielska

noga

energii nie można unicestwić

moja odpłynęła -

- żaglem Soleny