Proznosc zabiera las. - wiersz

Za domem las galezie wyciaga do nieba,jak dlonie.

Krzyk gluchy budzi ze snu i nie pozwala juz spac.

Karze bezsennoscia.

Jak nozem tnie bezsilne imie losu.

Poznac - nie w stanie jest czlowiek.

W tym domu pustka tylko,

bialych scian cienie na glowe opadaja ciezko.

Oczy wygladajace szczescia, zamarle w milczeniu

Spojrzenie w niebo,swiatlo bez koloru.

Gdyby nie ten las co kryje tajemnice twoich mysli.

Prozny bys byl.

Prozny czlowieku.