Moc miłości - wiersz

Wiatr w burzy, w takiej dużej, czarnej z piorunami.
Straszliwie krzyczy, wali, chmury drapie pazurami.
Po niej zaś, delikatny ptaków śpiew łagodzi Cie.
Żeby dobro poznać, ze złem też rozmawialiście.

Tak na prawdę wiem, że z natury człowiek złem.
Dopiero przez moc miłości, serca cudowny sen.
Dowiadujesz, jak piękny jest ten szemrot drzew.
Nie, w innym czasie nie poznasz, co to natury zew.

Bez niej nikczemnym i niepotrzebnym czujesz się.
Człowiek nie znając, miłości krzewu, nie egzystuję.
Grabisz, kradniesz, lecz nic to nowego nie przynosi.
Twierdzi on, puki jej zapachu nie pozna, że nie znosi.

Więcej niżeli, wszystek z Ziemi człowieka śmierć,
daje poznać miłość. Dzięki niej znasz odpowiedź.
Na wcześniejszych wątpliwości donośny wrzask.
Rozświetli wiedza drogę, jaśniej niż poranny blask.

Dlatego kochaj wszystko, nie mnie pytaj, dlaczego.
Po prostu czekaj na tą chwilę uniesienia wielkiego.
Żadnego z nas na pewno, jej odwiedziny nie miną.
Zastanów się . ścieżka ta, czterolistną kończyną.