Zimo - wiersz

jesień umiera w moich dłoniach już nawet nie umiem płakać obojętność przechodzi ulicami przecina skrzyżowania i ludzi   środek zimy – centrum świata upijamy siebie – rozgrzewając zmysły   środek zimy – wszystko rozkwita i tak jest zielono, soczyście w naszych duszach   zimno – podaj jabłka czemu tak czerwono? to chyba wino spijane z twoich powiek   widzę inne światy i odpływam jestem melancholijna jak jesień – więc też umieram