Dwa światy - wiersz

Karmić uszy twoimi krokami,

szelestem traw na połoninie.

Upajać oczy podpatrywaniem twych dłoni,

obracających różową kulę

i czekać zachłannie na każdy kawałek

grejpfrutowego nieba

w twoich palcach.

Późniejsze kawałki z Bródna (z trudem szukam taktownych słów)

nie były tak apetyczne

a kroki ciężkie drażniły.

Dłoń nie tęskniła…

Nawet imię miała inne.

Dwie godziny milczenia w biurze,

potem ten tekst pod małym szkiełkiem:

„Fajnie, że byłeś… i bez słów.”

Czuć to porozumienie,

zgodę z małym i dużym ekranem.

Raz tylko „Antychryst” nas poróżnił

ale tylko do wyjazdu z parkingu.

Późniejsze wspomnienia z Bródna…

Nawet imię miała inne.

Radość 31.05. 2011