Muzeum wspomnień - wiersz

Nocne party urządziły ćmy na poddaszu Przy małej lampie oświetlającej stare obrazy Na zakurzonym tym strychu z bogatymi szufladami Gdzie po środku obite pianino czeka na dłonie Tam nie ma okien szeroko otwartych na nowy świat Czas tkwi bezczynnie pielęgnując wspomnienia Jedynie te owady nadają wyrazu życia choć wstrętne Nawet w kątach nie uchowała się żadna mysza Skrzypiąca podłoga zwiastuje pukanie obecność Ciekawych odważnych duchów  W każdym kącie ustawiony kawałek mebla Koloru nie ma w środku jedynie ukryte barwy Za szybą kredensu stare figury i lalki Pozostałości dziecinnych igraszek i zabaw Kilka zeszytów na wiszącej mało widocznej półce Z zapisanymi historiami przeważnie o miłości Muzeum te wspomnień i czarów Dawnych lecz świeżych uczuć Fotografii zdarzeń i muzyki blasków Wydarte wnętrza położone za szybami Sto serc i tyleż samo słów Jak lat minionych Jedno słowo w każdą zimę Jedno serce w każdą wiosnę Przypominają o wielkich i małych  I jakże ważnych prozaicznych Uniesień i westchnień Teraz jakby trochę zapomnianych