panta rhei - wiersz

majowy świt wśród mgieł wstydliwie

mruga źrenicą sennych niebytów

rozwiera drżąc kielichy płochliwe

iskier tańcem w przyrody przepychu

perły poranka zielonym kłosom

śle tuląc pejzaż mokrą pieszczotą

w modrych błękitach z kryształów rosą

już ptasie trele swe wieści plotą

pod gruszą kładzie się zenitu cieniem

bialuśki  puszek przytula z ochotą

przynosi konwalii ciche dzwonienie

zabawia życie swoją anegdotą

wieczorem przysiada na małej ławeczce

wodząc wzrokiem gdzieś po granicy

słońce opiera się – spać jeszcze nie chce

pragnie sonaty którą księżyc ćwiczy

gwiazdom opowiada własne marzenia

słowa kiełkują na kartkach historii

ciepłem przytula wszelakie istnienia

by zbudzić się rano w pełni euforii