Nigdy - wiersz

nie  przypuszczał

że może aż tak się zawieść

słońce górowało w zenicie

wyostrzając kontury

żyta i kąkolu

gdy patrzył z perspektywy

własnego kłosa

na obsadzone role

w teatrze życia

wtedy wydawało mu się

że ten popularny niegdyś chwast

oplata go bardziej niż innych

do dziś nie wiadomo

czemu tak zachłannie

piął się do słońca

czy był to brak przestrzeni

czy walka o promyk słońca

z którym musiał się dzielić

a może świadomość

że na jednakowym poziomie

mdłości i przyspieszone tętno

ma w zasięgu wzroku

nic jednak

nie zapowiadało katastrofy

dopóki żniwiarz nie odciął

od wodopoju matki natury