Poplamione sumienie - wiersz

 życie nakryte obrusem sumienia

kelner świat serwuje dania

są gliniane i szklane naczynia

srebra

krucha porcelana

kusił smakiem

zapachem

kolorem

zatrząsł sercem

zawładnął myślami

kilka kropel na usta spragnione

głód nasycić

nakrycia nie splamić

wzięła kielich w dygocące dłonie

warg nie dotknął

zatrzymała w porę

upadło na blat kilka kropel

ręce czyste

ślad został na stole

ile pytań bez odpowiedzi

ile żalu Bóg jeden wie

na obrusie pod słońce wciąż widzi

nikłe plamy

wyblakłe od łez