przy pomrukach północnego wiatru - wiersz

tyś  który przybył i pozostał

malując poranki kolorem istnienia

wiedz że podziwiam

dojrzale rozpylaną zieleń

której do końca nie umiem oswoić

a może nie  chcę

zatykać  uszu

gdy słowem wnikasz w meritum

udawać że nie czuję

kiedy różnica ciśnień

w stosunku do powierzchni

przeszywa  poziomo

wilgotne wnętrza

różowych stokrotek