Pustka... - wiersz

Jakaś pustka mnie rozpiera,

aż nie widzę swego cienia.

Gdzieś błogosci duszy mej

ulataprzysłaniając kawał świata.

Nie uniosą jej w przestworza

poranione skrzydła miłości

Zaborczej, rozlanej jak morza,

by zadała sobie pytanie.

Czy już nigdy nie wypełni

pustki manie odurzonej

Codziennością trwania

błądząc jak ten ślepiec.

Prowadzony wciąż nadzieją,

że zobaczy wrota niebios

Do krainy wyśnionej,upragnionej

niezwyciężonej przez zła.          (MKW)