Mgła nad Stobnicą - wiersz

brnąc niczym w oceanie nurzam się po szyję

czas jakby zamyślony jeszcze śni zaspany

suną nad łąką sennie wilgotne tumany

mgła obłoki rozściela lekkim puchem kryje

przycupnęła nad wodą szuwary tumani

kręci zalotnie z wirem zwiewne piruety

nurt porywa zaczepnie czarujący przepych

kłębiąc pod wodospadem puszysty aksamit

wschód zapalił latarnię świt promieniem błysnął

blask zanurzony w bieli szkli kropelki rosy

wznieca tysiące iskier nad mglistą kołyską

musnął wiatrł delikatnie zasłonę rozproszył

subtelnie uchylając unosi przejrzystą

pora obudzić zachwyt by nogi zamoczyć