Bieszczady jesienią - wiersz

            Bieszczady jesienią

 

Jest takie miejsce na polskiej ziemi,

Do którego każdy wracać chcę.

To Bieszczady- w barwach jesieni

Turystom nie są obce .

 

Różnobarwna kolorystyka liści

Pofałdowane łagodne góry

Podnieca nasze myśli,

Które unoszą się w chmury.

 

Tu można całą piersią oddychać

Oddać się głębokiej medytacji

Zdrowe powietrze wdychać

I oglądać świat pełen fascynacji.

 

Szemrzący potok górski

Szumiące buki i leszczynę.

Cudowne te widoki

Stanowią najlepszą medycynę.

 

Bezgraniczną tę ciszę i spokój ,

W górze krzyk orła przerywa.

Stwarza to w nas niepokój

Bo droga przed nami się urywa.

 

 

Schodzimy w koryto rzeki

Brodząc po niej mijamy ostre kamienie

Idziemy dalej jej spadem lekkim

By znaleźć jakieś schronienie.

 

Po przeciwnej jej stronie

Widać szałas pasterski

A przy nim ognisko płonie.

Nie- to domek dla turystów górski.

 

Brak w nim już dla nas lokum,

Lecz decydujemy się na noc zostać.

Będziemy spać choć na jednym boku,

Zmuszeni niewygodom tym sprostać.

 

Myśl jednak o spaniu odeszła

Choć nad nami ciemna noc,

Która z wyciem wilków przyszła

Obnażając naszą niemoc.

 

Z daleka od świetlistych terenów miast

W głębokiej nocnej ciszy

Widać nad nami morze gwiazd

I nikt tu nas nie słyszy.

 

 

 

 

 

 

Jak na dłoni widać duży wóz

A na lewo przedłużenia jego tylnej osi

Poprzez ocean mgławic i burz

Gwiazda polarna się wznosi.

 

Gołym okiem można zobaczyć

Przepiękną Koronę Cesarzowej,

Lecz trudno sobie wybaczyć

Nie widzieć powstania Supernowej.

 

Za to z wielkim blaskiem Jowisza widać

I Saturn za nim zmierza.

Można śmiało powiedzieć i dodać ,

Że mocno to w naszą wyobraźnię uderza.

 

Zmęczeni oglądaniem nocnego nieba,

Bardzo pięknego i godnego podziwu.

Odpocząć wreszcie choć chwilę trzeba

By rankiem wstać bez sprzeciwu.

 

Niedługo mogliśmy pospać

Bo natura nam nie pozwoliła.

Wokoło śpiew ptactwa słychać

A w ognisku jeszcze iskra się tliła.

 

Umyci w porannej rosie

Poszliśmy dalej w nieznane,

Kierując się ku szosie

Pozostawiliśmy widoki niezapomniane.

 

                                               Str. 4

Przed nami bezkresna połonina

W oddali drzewa w różnej odcieni

Wszystko to horyzont spina

I wielką barwą kolorów  się mieni.

 

Po nocnym oglądaniu nieba

I tych bezkresnych połaci górskich

Pytanie sobie postawić trzeba

O niezbadanych wyrokach ludzkich.

 

Dbajmy o to co natura dała.

Niech dalej będzie nieskażona

Woda duża i mała

I atmosfera nad nami umieszczona.

 

Obcowanie w symbiozie z naturą

Pozwoli trwać nam bezpiecznie.

Będzie to dla nas dobrą cenzurą

Na życie długowieczne.

 

 

                                                                                  Wiktor Hys