Symbioza życia - wiersz

Symbioza życia

Skowroneczki w górę podlatują

I Stwórcy swemu wyśpiewują.

Przepiękne melodie w dal płynące

Serca każdego z nas kojące.

Jeszcze wyżej od nich orzeł szybuje

Z góry przyszłą zdobycz wypatruje.

A gdy ją zobaczy niczym piorun spada

I pod jego szponami ofiara pada.

W lesie zaś dzięcioł rytmicznie puka

Pokarmu dla swego potomstwa szuka.

Dziupla w wyniku tego powstaje

Schronieniem, domem dla innych się staje.

Wiewiórki skaczą po drzewach radośnie

W górę i w dół sosna po sośnie.

Nie widać po nich żadnego zmęczenia

Skaczą i skaczą bez wytchnienia.

Owady leśne głośno bzykają

I ciszę leśną tym przenikają.

Sarenki trawę skubią spokojnie

A gdy się najedzą zasypiają upojnie.

W słuchując się i w patrując w uroki przyrody

Nie ustawiajmy w lasach ze śmieci przegrody

Bowiem uwłacza to naszej godności

Pozostawianie tych nieczystości.

Szkoły, prowadźcie edukację.

Dzieci i młodzież złóżcie deklarację,

Że będziecie dbać o czystość pól i lasów

Dla przyszłych pokoleń i waszych czasów.

Niech zatem płynie to przesłanie

I celem życia niech się stanie

Dla wszystkich ludzi dobrej woli

Co ten porządek utrzymać pozwoli.

Bo las to oaza spokoju i piękno tego świata

Gdzie człowiek z przyrodą w jedność się splata.

W nim doznaje ukojenia po trudach dnia każdego

Aby po odpoczynku wrócić do pracy dnia następnego.

                                                            Wiktor Hys