Jesteśmy... - wiersz

jesteśmy tak obcy

zagubieni w sobie

przysypani świeżymi trocinami strachu

drąży on nas podstępnie

nie mając granic

nie wyznaczyliśmy ich przecież

w zaimprowizowanym życiu

zmienia się sceneria

i toczy ciągła walka

o kawałek miejsca

przy wielkim stole

gdzie czasem zasiada miłość

a czasem gniew

niekiedy samotność 

strosząc szare pióra

rozkłada puste talerze

na które kapią łzy

podajemy sobie ręce

zamykając przestrzeń

między nami

polukrowane ciastka

naszych wyobrażeń

zachęcają do jedzenia

a my

całując nasze usta

ciągle wierzymy

w ocalenie