Październikowy wieczór - wiersz

zachód słońca

co nie uspokaja

buraczaną czerwienią rozmazany

zdobny w sine chmury rozerwane

gęsi ostatnich krzykiem

niebo jeszcze przed

chwilą wysokie

głogi(przydrożne

korale)topi

we mgle a lepką

nić zakotwicza

o borowika

ostatnie światło

błyszczy wilczymi

oczyma w boru