nad przepaścią - wiersz

rozpacza nocą cmentarz jak skarga żałosna

ponuro wiatr zawodzi głucho wyją sowy

gorycz w ciemności płynie żalem minorowym

spadają łzy bezradne północ bije koszmar

duchy pierzchły w popłochu przegnała je rozpacz

ból mogiły nie wzruszy z echem trzeba płakać

rani grób nierozmowny i wycisza dramat

tkwi zdziczały pustelnik trwa dotkliwa chłosta

straciłem wymarzone został kopiec wyznań

chylę się jak złamane przez wichurę drzewo

śmierć zagląda szyderczo cios korzenie wyrwał

pragnąłem ci powiedzieć dzisiaj coś miłego

wybacz że bardzo nisko upada mężczyzna

zwątpiłem Jasiu nawet w sprawiedliwe niebo