Charles Cros „Akwarela” - wiersz

                                           Henrykowi Cros

Na skraju drogi, przy krzaku dzikiej róży,
Wciąż wyglądałeś pięknego mężczyzny,
Który właśnie wyszedł, ona sama została,
Szesnastoletnia, różowa, różową suknię ubrała.

A inny znów stoi, dziarski. Jego dumne źrenice
Zuchwałymi marzeniami świecą jak błyskawice...
Diana światowa dziewczyna, wyniosłe pozy,
Jędrne ciało, białe policzki, czarne włosy.

Podczas gdy jej przyjaciel, blondyn rozmarzony,
Słucha głosów przez wiatr przynoszonych,
Głuche dźwięki dobiegają, w oddali trąbka gra.

Diana się odezwała: "Różyczka tak sobie gra.
Kiedy on wychodzi, wszystko we mnie blednie,
Jego ostatnie spojrzenie nie było tylko dla mnie."



tłum. z francuskiego Ryszard Mierzejewski

                                                 À Henry Cros


Au bord du chemin, contre un églantier,
Suivant du regard le beau cavalier
Qui vient de partir, Elle se repose,
Fille de seize ans, rose, en robe rose.

Et l'Autre est debout, fringante. En ses yeux
Brillent les éclairs d'un rêve orgueilleux...
Diane mondaine à la fière allure,
Corps souple, front blanc, noire chevelure.

Tandis que sa blonde amie en rêvant
Écoute les sons qu'apporte le vent,
Bruits sourds de galop, sons lointains de trompe,

Diane se dit: "Rosette se trompe.
Quand Il est parti tout pâle d'émoi,
Son dernier regard n'était que pour moi."

z tomu „Le coffret de santal”, 1873