Polski Sierpień - wiersz

Polski Sierpień

Pracowity, z sierpem w dłoni,
z sierpem - już tylko symbolem żniw,
pierwotnym narzędziem żeńców.
Zżęte łany.
Rżyska pozostały.
Pot. Zmęczenie. Upały
I deszczu strugi...
jak łzy...
Gospodarz upracowany.

Polski Sierpień.
sierpowi z młotem stawił czoło.
C u d e m nad W i s ł ą
się wsławił, ratując Europę
przed bolszewicką nawałą.

Polski Sierpień
Powstanie Warszawskie!
Zaduszki narodowe.
Bohaterstwo od czci odsądzane.
Żniwo śmierci obfite,
obfita ofiara krwi.
Załamał ręce w rozpaczy,
że znikąd pomocy.
Młodzi, młodzi szli z entuzjazmem,
z radością na twarzy - jak na bal -
w nierówny bój o Wolną!
Usłyszał też - wczorajsze - i dziś:
Gloria victis !
Gloria victis !

Przeżył wzruszenie znów,
gdy pałeczkę w sztafecie
biegu po Wolność
podjęła Solidarność!

A dziś staje zadumany
nad prochami poległych
i patrzy ze zgrozą,
bo znów będą
targować się
o wartość
przelanej
krwi.

Sierpień,
polski Sierpień.

Krystyna Kermel