Kromka chleba - wiersz

Opuszczony w swojej niedoli której na imię bieda życia krzyż z trudem niesiony kiedy brakuje chleba Zmęczony życiem idzie z laseczką podpierając zbolałe ciało oczy zmętniałe , ręce z zimna zgrabiałe ale by umrzeć to mało. Idzie , ukradkiem na boki rozgląda jakby obawiał się czegoś , wstydził , by nie wyśmiano że tak wygląda by nikt z niego nie szydził. Na nim ubranie niczym łachmany lecz czyste , pocerowane idzie, już blisko już teren znany z głodu jest jak pijany. I chociaż laską się ciężko podpiera potyka się , naprzód prze bo tak trzeba by nie być głodnym , do syta się najeść talerzem zupy i kromką darmowego chleba.