Powietrze - wiersz

Jesteśmy jak powietrze,

niewidzialne dla ludzkiego oka.

Powietrze, które wdychamy i wydychamy.

Schylamy się by dotykać płatki narcyzów,

lecz się nimi ranimy.

Krople krwi spadają na ziemię,

na której budujemy naszą przyszłość.

Spadając w dół ciemnej przepaści szukamy światła odrodzenia.

Zamiast tego odnajdujemy wszechobecną i odwieczną pustkę.

Wisimy sparaliżowani w powietrzu, którego chłód dociera do naszych serc.

Kroczymy tą krwawą ścieżką w poszukiwaniu naszej przyszłości uśmiechając się w rozmazanym,

błazeńskim makijażu.

A wokół nas wciąż te same tłumiące i przytłaczające nas powietrze...