Spóźniona nadzieja - wiersz

Gdybym skrzydła miał

jak ptak, lub jak ćma

chociaż do światła wzleciał.

Gdybym chociaż nadzieję miał,

która by to wszystko uczynić mogła.

A ja tkwię w swym ciele

jako anty-ćma, jako przeciwieństwo jej

i wszelkich stworzeń skrzydlatych,

które gdy tylko chcą

do nadziei wzbić się mogą.

Bez przeszkód i bez trwogi tej,

która ciąży i wzlecieć nie pozwala.

Tak krwawię co dnia,

a krew płuca me zalewa,

swym żelaznym smakiem przypominając o bezsensie życia.

Pójdę więc przed siebie

nie mając nic do ukrycia,

czy stracenia.

A pewnego dnia padnę ofiarą cienia,

który skrzydła mi przyszyje.

I ktoś tylko rzuci beznamiętnie:

„już za późno. Już nie żyje”