sub rosa - wiersz

nie mów że znów odchodzisz
w kolejnym milczeniu bajecznych słów
zaklętych w odwiecznej smutku powodzi
wyjętym wprost z mego snu

tam szczyty – spójrz – nieodkryte
dziewiczą tęsknotą wołają – przyjdź!
balastem zbędnym serce spowite
oddaję – pójdź wolna – żyj!

obiecaj choć westchnąć z oddali
i jednym wspomnieniem ulotnym
okruszek dawności ocalić

samotny