Diana de Poitiers /tryptyk/ - wiersz

I. Boska Diana

Alabastrową twarz zdobią migdałowe, pełne zagadki

oczy, głęboki dekolt odsłania łabędzią szyję,

z wąską talią i rozłożystymi biodrami

tworzy wcielenie renesansowego piękna.

Spartańską dietą utrzymuje sylwetkę w dyscyplinie,

ćwiczenia na otwartym powietrzu i lodowate kąpiele

pozwalają zachować świeżość poranka.

Garściami czerpie z mitologii. Wzorem bogini,

której nosi imię, przecina konno dzikie tereny

goniąc za zwierzem, wpięty we włosy półksiężyc

ma oświetlać drogę. Od śmierci męża

jest kobietą w czerni i bieli.

II. Wyjątkowa predylekcja

Trzymana w silnych łapskach afektu, nie odrzuca zalotów,

kiedy los stawia ją na drodze młodego, pałającego

uczuciem króla. Nagie, rozgrzane do czerwoności,

splecione językami ognia ciała, podgląda 

zagryzająca wargę, z grymasem bólu na twarzy,

myślami szukająca zemsty żona monarchy.

Powoli kradnie królowej wszystko. 

Zaczynając od męża, kiedy dumnie dzierży klucz

do alkowy kochanka, spycha ją na margines

pokazując jak mało znaczy. Rozpala króla

na nowo każdego dnia, podtrzymując swój obraz 

w jego sercu. W zamian, obsypywana tytułami,

licznymi posiadłościami i klejnotami mnoży majątek.

III. Zmagania przeciwko zniewagom czasu

Panicznie boi się swojego największego wroga -

czasu. Wychodzi ze skóry, żeby go złapać. 

W tym celu stosuje doping w postaci aurum potabile,

ale przeciwnik staje się nagle sprzymierzeńcem rywalki -

król pada ofiarą namiętności do turniejów rycerskich.

Przegrana, skazana na banicję, zaszywa się w Anet,

gdzie wkrótce podstępny zabójca, mający odejmować lat,

zabiera jej życie. 

Dzisiaj, w swojej wspaniałej nagości, leżąca na boku

i czule obejmująca jelenia, wita wchodzących gości.