smutna jesień - wiersz

listopad straszy zimnem drżą ostatnie liście

mgły rozsiadły się w polu świt się srebrzy szronem

szary dzień coraz krótszy i koszmarne noce

wloką się w nieskończoność radość złota ginie

ciągnę nogi po błocie by wypatrzeć rydza

lecz grzyba nie uświadczysz macham pustym koszem

podziwiam jak wiewiórka zagubiony orzech

zabiera do spiżarni w markotnych leszczynach

skurczyły się od chłodu korale tarniny

mróz też boleśnie zwarzył czapeczki opieniek

kapie z nosa bo z nieba siąpi deszcz niemiły

człapię jak zmokła kura z marzeniami w lecie

nawet ptaki zamilkły oczekując zimy

trzęsę się na myśl kiedy białą moc poniesie