cierniste wschody - wiersz

może zagląda nieżywa panna młoda

gdzie mgły się ścielą i czarna stoi woda

biała w czerwieniach całuje zwiędłą różę

na górze pod krzyżem który jest jej stróżem

kiedyś była cielesna jasna i świetlista

dumnie jesienią ze spopielenia przyszła

wniesiona z liliami na skrzydłach orlęcia

piękna ukochana cudownie poczęta

dwadzieścia lat na koń wsiadał ułan młody

przytulał ją czule na brzegu ciemnej wody

pozostał wspomnieniem historia jak fale

oddaje pocałunki połączone z żalem