Tren I - wiersz

mówili że pustkowie to miejsce 
dla jednej osoby

pochłonięta mną mgła prostuje
zestarzałe od gonitwy ramiona
czuję jej dłonie tak chłodne
i drobne jak ręce dziecka
przygryza wargę i ze skupieniem
podkręca na palcu włosy

niezgrabnie się kłaniając 
wytrzepuje drobinki zapomnienia 
przez dziury gwieździstego płaszcza 
z zarumienionym wahaniem stawia kroki 
jakby się bojąc że utonie 

z pustką w oczach wbiegam w nią 
jej ramiona rozpostarte 
w bezdźwięcznym krzyku 
stają się pyłem 
a ja ciągle nie rozumiem.