Na pamięć - wiersz

Słowa jak gwóźdź 
oz­do­biły mil­cze­nia trumnę

Na języ­ku drzaz­gi wspom­nień
wy­lizują diamen­tową szka­tułę

A on trzęsący­mi ręko­ma
os­tatnią stronę chwy­ta
py­tając siebie czy bo­li
choć ra­na nie ob­my­ta

Od cza­su do cza­su zza pleców spogląda
niep­rawdy egze­kucję
Choć maczał w tym pal­ce
obo­je po­nieśli karę chadzając w czar­nej woal­ce