autokrytyka - wiersz

Wyją wyją myśli do księżyca

mnisi fruną po astralu

jesteśmy więźniami życia

daleko stąd do raju

autokrytyka dusza ponura

wzrok nigdy uczuć nie fałszuje

czyżby kluczem do szczęścia trumna?

Plując na świat na siebie pluje

chory wizjoner z piórem w mackach

płuca oblepione nawilża nikotyna

ideał drwi bezczelnie imaginacja

dawno dawno temu była