Martwa Sprawiedliwość ogółu - wiersz

Jak zwykle ptaki śpiewają na zewnątrz

Wiosna podchodzi wolnym krokiem

Czucie widnieje jak leciutki wietrzyk

Ucieka, ucieka, ucieka, ucieka...

Piękne są lata podboje

Woda pluska i grzeje

Panienki uśmiechają się lekko

Odchodzą, odchodzą, odchodzą...

Jesień w barwnych szatach stroi

Liście i drzewa we łzach okropi

Swój płaszcz rozrzuci po niebie

Nadejdzie, nadejdzie, nadejdzie...

Zima biała i czysta poświaty

Daje kryształy i podsuwa mękę

Leci powoli wraz z płatkami z nieba

Odwleka, odwleka, odwleka, odwleka...

Choć nieważna charakterystyka

Wszelkich pór roku pięknych i zmiennych

Bowiem w każdej porze uspana ona jedna

Miłość - miłość do innych ludzi.

Sprawiedliwość odeszła - nie mam

Kogo oszukiwać - manipulacja pospołem

Łatwą rzeczą się wydaje

Czucie odchodzi i martwica zostaje

Sprawiedliwość własnym mieczem ugodzona

Ze związanymi oczyma nic nie zobaczyła

Ucieka, odchodzi, nadchodzi, odwleka.

Jako Martwa podeszła do ludzi

Krwawą ręką błogosławieństw udzieliła

Głowę pochyliła i złapała wagę

Nie ma Sprawiedliwości - nie ma więcej wiary.

Sprawiedliwość ogółu martwą się wydaje

Choć ludzie wcale...

Ran jej nie zauważają.