wrota nieśmiałości - wiersz

chociaż w zasięgu ręki wirtualne niebo

pokusa musi przebyć kłody nieśmiałości

przejść przez bielizny wrota co doliny strzegą

tocząc walkę ze wstydem do grzechu zaprosić

język nie był posłuszny zasznurował usta

więc oczy się starały zachęcać na migi

by skosztować we dwoje rajskiego jabłuszka

lecz same spaść nie chciały te oporne figi

ona wyczekiwała oblana rumieńcem

jego daremnie kusił do miłości wytrych

z emocji drżały w lęku przepocone ręce

choć instynkt podpowiadał majtki nie pokrzywy

nie odezwał się w piersi mechanizm zdobywcy

z temperatury wrażeń zasychała ślina

jemu chęci opadły był półśrodek przykry

kompromitując męskość własne wargi zwilżał