Ból nieistnienia - wiersz

Życie

staje mi kością w gardle...

nie mogę ruszyć z miejsca,

wrosłam korzeniami strachu

i nie potrafię stąd odejść

a boję się zostać.

Nie chcę tak trwać,

stać wiecznie z boku

i zgadzać się na moje nieistnienie,

czekając na cud

w który od dawna już nie wierzę.

Zabierz mnie więc światu !

I tak nikt tego nie zauważy.

Jestem przecieź tylko cieniem,

który ginie w blasku

innych ludzi...