Tęsknota... - wiersz

Każdego poranka punktualnie o 8.05

Mówisz swojej stetryczałej sąsiadce – Dzień dobry

A ja o 9.30 witam się ze zgrzybiałym staruszkiem spod 4

Wychodzimy z naszych domów i zaczynamy kolejną

Potyczkę zwaną życiem

Na ulicach mijamy setki nieznajomych twarzy

Jedne są uśmiechnięte inne smutne, złe lub zawiedzione

Nie zwracamy na nie uwagi pogrążeni we własnym świecie

Gdzie nie istnieje czas, ludzie, pieniądze

Jesteśmy tylko My

Obowiązki zmuszają do powrotu na Ziemię

Niekończące się spotkania biznesowe, lunche, kontrakty

Sztuczne uśmiechy, wyuczone gesty, doskonale dobrane słowa

Ten wymuszony fałsz stopniowo zabija nas od środka

Lecz wiemy, że inaczej nie da się funkcjonować w tym społeczeństwie

Co rusz spoglądamy na telefon, przeglądamy pocztę, śledzimy komunikatory

Chcąc zobaczyć jakąkolwiek wiadomość:

- Myślę o Tobie

- Ja też

Po skończonej pracy samotnie wracamy do naszych loftów

Będąc razem a jednak osobno

Otuleni srebrem księżyca otwieramy butelkę czerwonego wina

I patrzymy na gwiazdy czekając na tę spełniającą marzenia

Taką, która nareszcie pozwoli przekroczyć nam wszelkie bariery…