w Nowe - wiersz

w niepamięć  Cię wpisuję tam wyżej gdzie płynie

w oddali to co inne i gdzie świat przeminie…

jak obłok wydarty niebu gdy znikałeś w cieniach

jak wiatr kiedy  idzie fala zapomnienia

wieje i usta na kształt przeoranej grudy

całuje zapamiętale lekko bez obłudy

tak się ściana płaczu deszczami otworzy

bierze w objęcia piekło kiedy sen pomorzy

przyjdzie cicho gdy w oczach Twoich już tam były

anioły stróże modlitwą wydzierając siły

stój duchu! baczność! świat stoi otworem!

wziąłeś bezsilność ciała za bezświata wolę

gdy śmierć przyszła nie porę gdy południe życia

krzyczało zejdź mi z oczu i z mego oblicza

omdlewałam w ciszy trupią woń anioła

za swoją śmierć przy Tobie biorąc w drżeniu powiek

umierałam raz jeszcze i jeszcze na razy

póki oddech nie ustał i ciało bez skazy

nie przestało w ramionach drżeć ostatnią siłą

wiedziałam że tam jesteś chodź już cię nie było

nagła ciemność i jasna poświata anioła

czułam że cię tam wezwał i że cię tam woła

ona! ta podła matka każdego człowieka

wyrodna po trzykroć wyklęta jak tchórz ucieka

bym nie rzuciła się za nią ratować więź z tobą

okno! patrz ona tam stała kusząc więzią nową

bo Ty w świecie bez nazwy już stałeś u Bramy

dzielił nas tylko oddech jej jasna poświata

czułam że gdzieś odchodzisz że Twój duch ulata

by beze mnie na Nowe rozpostartym skrzydłem

wzlecieć poznać nieznane jej suknie przebrzydłe

krzyk tylko słyszałam ale czyj i kogo?

świat tylko pozostał chcę iść Twoją drogą

by w Nieznanym od nowa wpleść w sens to prawidło

jedna dusza dwa ciała- i serce i skrzydło…